Spellbound

(Alfed Hitchcock, 1945)

Hitchcock en de complexiteit van het onderbewustzijn van de mens lijken wel voor elkaar gemaakt. Spellbound gaat over de jonge psychologe Constance (Ingrid Bergman) die stapelverliefd wordt op Dr. Edwards (Gregory Peck). Al snel valt op dat Edwards aan geheugenverlies lijdt. Constance beslist hem te helpen en ontdekt dat hij eigenlijk niet de echte Dr. Edwards maar John heet. De politie komt hier ook al snel achter en ze slaan beiden op de vlucht. Constance is overtuigd van zijn onschuld en ze gaan naar de plaats waar de echte Dr. Edwards vermoord is. Aan de hand van psycho-analyse en met hulp van een oud-professor van Constance proberen ze te achterhalen wat er met Dr. Edwards gebeurt is en wat er mis is met John's geheugen.

Ik heb weer genoten van deze Hitchcock. De droomsequenties, speciaal voor deze film ontworpen door Salvator Dali, zijn fantastisch goed gefilmd en op de acteerprestatie van zowel Gregory Peck als Ingrid Bergman is vrijwel niets aan te merken. Alle typische Hitchcock kenmerken zijn weer aanwezig: de cameo, af en toe wat humor om te spanning weer even te laten zakken, plotwendingen... Wat me vooral zal bijblijven is de scene waar Gregory Peck met een scheermes in zijn hand de trap afkomt en de hoek van waaruit dit gefilmd werd.

8/10